Θανάσης Παπαμιχαήλ- Επικοινωνιολόγος

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η ζωή των Ελλήνων στη συντριπτική πλειονότητα άλλαξε προς το χειρότερο, και σε αρκετές περιπτώσεις πολύ δραματικά.

Αυτοκτονίες λόγω χρεών, πεινασμένα παιδιά στα σχολεία, αβεβαιότητα για το αύριο, μετανάστευση νέων, αύξηση ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα, όνειρα και σχέδια μιας ζωής ανατράπηκαν σε λίγα χρόνια. Το σκηνικό της χώρας και των κατοίκων της αλλάζει καθημερινά και η μόνιμη επωδός στον δημόσιο διάλογο για τα αίτια της κρίσης είναι ότι «φταίνε οι άλλοι και όχι εμείς»!

Σε καθημερινή βάση, και από το πρωί μέχρι το βράδυ ακούμε σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους, φοροτεχνικούς, ειδικούς οικονομολόγους, ηθοποιούς και κάθε είδους celebrities να μας εξηγούν τα αίτια της κρίσης, να μοιρολογούν πάνω στο «χυμένο γάλα» της οικονομικής ανέχειας και να θρηνούν για τα καθημερινά νέα «λουκέτα» της αγοράς.

Άλλοτε με το γνωστό «ξύλινο» λόγο και άλλοτε με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και συνωμοσιολογικές θεωρίες.

Όπως στο άπειρο λείπει το τέλος, έτσι και στον δημόσιο διάλογο απουσιάζουν οι «φωτισμένοι» συμπολίτες μας που θα μπορούσαν να πάνε τον διάλογο ένα βήμα πέρα από τα γνωστά και χιλιοειπωμένα, δέσμια συμφερόντων τις περισσότερες φορές. Στην πιο κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα, γνωστοί και άγνωστοι ακραίοι και γραφικοί προτείνουν ανέφικτες λύσεις ως πανάκεια μιας κοινωνίας που καταρρέει.

Η τηλεοπτική αρένα θέλει αίμα και μόνο μια κατηγορία των τηλεπαραθυράτων μπορεί να τη δώσει. Οι σοβαροί, οι πετυχημένοι, οι «φωτισμένοι» συμπολίτες μας φοβούνται να συμμετέχουν σε δημόσιους διαλόγους «αγανακτισμένων» που απαιτούν «κρεμάλες» και ονειρεύονται την επιστροφή στην εποχή της «δανειακής ευμάρειας».

Με τα γυαλιά του χθες, δεν μπορούμε να δούμε ούτε το σήμερα ούτε το αύριο το δικό μας, των παιδιών μας και της χώρας μας.