Νίκος Βοσδογάνης, δημοσιογράφος, δημιουργός του ΑΙΡΕΤΟΥ

Ως λαός ως γνωστόν, έχουμε ένα ιδιαίτερο ταλέντο: Ανακαλύπτουμε με μεγάλη ευκολία αυτά που μας χωρίζουν και αδυνατούμε να διακρίνουμε διαχρονικά αυτά που μας ενώνουν.
Εξηγούμαι: Το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο δεν υπάρχει πια. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις που στοιχήθηκαν γύρω από τη λογική αυτή, την εγκατέλειψαν. Συνέβη με τον Αντώνη Σαμαρά όταν ανέλαβε Πρωθυπουργός, συμβαίνει τώρα και με τον Αλέξη Τσίπρα με έξι μήνες καθυστέρηση.

Το δημοψήφισμα για το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ που μετατράπηκε μέσα σε μια νύχτα σε ΝΑΙ, έφερε στην επικαιρότητα το πραγματικό δίλημμα που είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο Ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διλήμματα που δεν έχουν να κάνουν με εκβιασμό, αλλά με τις δυο πραγματικές πολιτικές προτάσεις που μπορούν να διατυπωθούν αυτή τη στιγμή.

Η παραμονή στο ευρώ συνοδεύεται από ένα νέο, το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο, το οποίο περιλαμβάνει σκληρότατα μέτρα. Συνοδεύεται βέβαια από το ευρωπαϊκό όραμα και το κυριότερο, την εγγύηση της ασφάλειας της χώρας, μέσα σε ένα ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον που όλοι γνωρίζουμε.

Η έξοδος από το ευρώ, είναι ένας άλλο δρόμος. Πλην του ΚΚΕ, από όλες τα υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις ή στελέχη που επιλέγουν αυτή τη διαδρομή, εκκρεμεί η διατύπωση μιας ολοκληρωμένης πρότασης.

Βλέποντας χθες τον Πρωθυπουργό όλοι καταλάβαμε ότι το σκέφτηκε πολύ καλά, το μελέτησε με τους συμβούλους του και εγκατέλειψε αυτή την ιδέα τρέχοντας
Τι είπε; « Η χώρα δεν έχει συναλλαγματικά αποθέματα για εθνικό νόμισμα. Ένας συνταξιούχος με 800 ευρώ θα έπαιρνε 800 δραχμές και θα έβγαζε τρεις ημέρες αντί για ένα μήνα. Αυτοί που μετέφεραν τα χρήματά τους στο εξωτερικό - περίπου 250 δισεκατομμύρια ευρώ - θα έρχονταν και θα αγόραζαν τη μισή Ελλάδα. Οι φτωχοί θα ζούσαν τραγικά και οι πλούσιοι ζωή και κότα».

 Η συμφωνία οδηγεί σε δύσκολο δρόμο, η επιλογή της δραχμής σε μια αβέβαιη ή ακόμη και καταστροφική διαδρομή και σίγουρα δεν προσφέρονται και οι δυο επιλογές για νέους διχασμούς και νέα διλήμματα.

Είναι σαν δυο τούρτες που δεν έχουν κερασάκι και εμείς να τσακωνόμαστε για το ποιος θα το φάει …

Μήπως πρέπει να το ξανασυζητήσουμε;

Μήπως πρέπει επιτέλους να συζητήσουμε;