Στον υπέροχο πίνακα ‘Η πορεία προς το Γολγοθά’ του Αναγεννησιακού Φλαμανδού ζωγράφου Πήτερ Μπρύγκελ του Πρεσβύτερου, απεικονίζεται ο Ιησούς Χριστός με τον Σταυρό στην πλάτη στην πορεία του προς τον Γολγοθά. Στον πίνακα υπάρχουν περίπου 500 πρόσωπα, με τον Ιησού και τον Σταυρό να καταλαμβάνουν ένα ελάχιστο τμήμα του όλου πίνακα. Στην πραγματικότητα, χρειάζεται κάποιος ‘ειδικός’ για να μας υποδείξει ότι κάπου, στο κέντρο του πίνακα, υπάρχει η μαρτυρική θεϊκή φιγούρα που βιώνει το μέγα δράμα.
Γνωστός για την αγάπη του στους ισχυρούς συμβολισμούς, ο Φλαμανδός ζωγράφος δείχνει το μεγαλύτερο αριθμό προσώπων στον πίνακα του να είναι απορροφημένα με τα τετριμμένα καθημερινά τους προβλήματα και να μην αντιλαμβάνονται ότι μπροστά στα μάτια τους εξελίσσεται ένα γεγονός που θα άλλαζε τη μορφή και την πορεία της ανθρωπότητας.
Ο συμβολισμός του Μπρύγκελ είναι προφανής: Μη διαθέτοντας την ύστερη γνώση, αλλά συχνά και από έλλειψη διορατικότητας, οι άνθρωποι αδυνατούμε να καταλάβουμε έγκαιρα την πραγματική σημασία και την κοινωνική δυναμική ορισμένων γεγονότων.
Στον πίνακα του Πήτερ Μπρύγκελ του Πρεσβύτερου ο απαίδευτος θεατής δικαιολογείται, ίσως, στο να χρειάζεται έναν ειδικό για να του κατευθύνει το βλέμμα προς τη μαρτυρική φιγούρα. Αλλά σε μια κοινωνία με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους της παραγωγικής ηλικίας των 30, 40 και 50 ετών, με μισθωτούς των 800 και 700 ευρώ και με συνταξιούχους των 500 και 400 ευρώ δε χρειαζόμαστε κανέναν ειδικό για να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε την έκταση και την ένταση του σύγχρονου δράματος.
Χωρίς αμφιβολία, ο Ελληνικός λαός, αλλά και ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων σε όλη την Ευρώπη, βιώνουμε μια εξαιρετικά δύσκολη και επώδυνη πορεία με στοιχεία δυναμικής που πιθανόν να μην αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Ακόμα και αν αποτελεί βλασφημία να συγκρίνουμε τα οικονομικά μας προβλήματα με το θείο δράμα, είναι βέβαιο πως έχει ήδη ξεκινήσει μια κοινωνική ζύμωση που θα αλλάξει ριζικά τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά δεδομένα όπως τα γνωρίζαμε πριν αρχίσει η κρίση που βιώνουμε σήμερα.
Για όσους γνωρίζουν το ρόλο και τη σημασία της λειτουργίας των θεσμών σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου είναι φανερό πως η δημοκρατικά εκλεγμένη αυτοδιοίκηση αποτελεί σήμερα έναν από τους ελάχιστους θεσμούς με σημαντική κοινωνική νομιμοποίηση και αποδοχή. Με αυτή την κοινωνική ‘προίκα’, οι αιρετοί της αυτοδιοίκησης, τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς, πρέπει μέσα από συγκεκριμένες προτάσεις που ξεπερνούν τα προεκλογικά λογύδρια, να συμβάλουν στη διαμόρφωση και προώθηση ενός νέου, ρεαλιστικού, πειστικού και κοινωνικά δίκαιου οράματος. Ενός οράματος που μπορεί να αναδειχθεί σε ανάχωμα όχι πια ενός υποβόσκοντος, αλλά ενός απροκάλυπτου, επικίνδυνου και βάρβαρου νεοφασισμού, να σταματήσει την ελεύθερη πτώση της ελληνικής κοινωνίας και να γίνει το εφαλτήριο για ένα άλμα προς την ανασυγκρότηση και πρόοδο της πατρίδας μας. Και αυτό, ενάντια σε μια Κεντρική Διοίκηση που δρα μέρα με τη μέρα, εις βάρος της Αυτοδιοίκησης αφού την υποβαθμίζει διαρκώς και την εξουθενώνει.