Γιώργος Αμυράς, υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων με το συνδυασμό «ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΘΗΝΑ»

Αφορμή για τη δική μου υποψηφιότητα υπήρξε ένα μικρό τριγωνικό παρκάκι, η πλατεία Βραζιλίας στην οδό Μιχαλακοπούλου που είναι και η γειτονιά μου. Την τελευταία δεκαετία η πρόσβαση στο χώρο ήταν άκρως προβληματική, εξαιτίας των κάγκελων του Αβραμόπουλου. Κάθε μέρα έλεγα μέσα μου: «Μα ακόμα να ωριμάσουμε ως δήμος και δημότες, ακόμα χρειάζονται τα κάγκελα για να μην παρκάρουν στο πεζοδρόμιο του πάρκου και πρέπει να θυσιάζουμε την πρόσβαση του κόσμου σ’ αυτό;». Ένα πρωινό τι να δω; Τα κάγκελα είχαν κάνει φτερά! Είπα (πάλι από μέσα μου): «Επιτέλους ο Νικήτας έκανε και κάτι καλό!». Δύο μέρες κράτησε η χαρά, την τρίτη συνεργεία του Δήμου διαγράμμισαν το χώρο, ώστε ο δήμος να τον εκμεταλλευτεί οικονομικά για ελεγχόμενη στάθμευση! Τότε είναι που είπα (απ’ έξω μου πλέον): «Ε, φτάνει πια, θα βάλω για δήμαρχος!».

Έτσι ξεκίνησα με μία παρέα φίλων και συνοδοιπόρων στο κοινό προβληματισμό από όλες τις γειτονιές της πόλης μας, αυτήν την ανεξάρτητη κίνηση πολιτών “ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΘΗΝΑ”

Σύνθημα να φέρουμε στην Αθήνα τα «πέντε Πι»: Πεζοδρόμια, Ποδήλατο, Πράσινο, Πάρκινγκ, Πολιτισμό! Θέλουμε η πόλη να αποκτήσει ποιότητα ζωής, ανθρωπιά, σεβασμό στο διπλανό και αλληλεγγύη στις γειτονιές. Ως πραγματικά ακομμάτιστος συνδυασμός προτείνουμε πρακτικές λύσεις που μπορούν να βελτιώσουν απίστευτα τη λειτουργία της πόλης. Για αυτόν το λόγο, δεν χρειάζεται να ανακαλύπτουμε, εμείς, κάθε φορά τον τροχό. Το έκαναν πριν από εμάς και άνοιξαν το δρόμο ο Κώστας Παπαλός, Δήμαρχος του Κάμπου Καρδίτσας μιας αγροτικής κωμόπολης 5000 ανθρώπων. Επίσης ο Δημήτρης Τσουκαλάς δήμαρχος της Ανάβρας Μαγνησίας. Το πέτυχε ο Μike Bloomberg Δήμαρχος της Νέας Υόρκης. Μία μικρή παρέμβαση στο σύστημα στάθμευσης μπορεί να απελευθερώσει τα πεζοδρόμια, να βοηθήσει σημαντικά τις καθημερινές μετακινήσεις χιλιάδων πεζών και να θερμάνει την οικονομία της πόλης. Θέλουμε να μεταφέρουμε στην Αθήνα τη διεθνή εμπειρία χωρίς περιττές δαπάνες αλλά με πλούσιες ιδέες. Βαρκελώνη, Πράγα, Τορόντο, Παρίσι, Βερολίνο, αλλά και Ναύπακτος, Καλαμάτα, Πόρος, Σίκινος, τα έχουν καταφέρει εδώ και καιρό. Ήρθε η ώρα της Αθήνας!

Διανύοντας καθημερινά με το ποδήλατό μου πάνω από 30 χιλιόμετρα στις γειτονιές της πόλης, είδα, άκουσα και κατέγραψα προβλήματα των συμπολιτών μας προτείνοντας λύσεις απλές, φθηνές και άμεσα εφαρμόσιμες. Σε αυτήν την καθημερινή επαφή η αλήθεια είναι ότι νοιώθω μια βαθειά ανακούφιση αλλά και μία δικαίωση Αυτές είναι οι στιγμές που αισθάνομαι δικαιωμένος, γιατί εμείς βασίζουμε την προεκλογική μας καμπάνια μόνο στην προσωπική επαφή με τους πολίτες και το Διαδίκτυο. Ωστόσο, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν κατεβαίνω στην πολιτική, συμμετέχω σε μια ανεξάρτητη κίνηση πολιτών χωρίς κομματικά βαρίδια, στηρίξεις ή σφραγίδες, ήταν επιλογή μας να μη δεχτούμε χορηγίες ή χρηματοδοτήσεις και να μην ξοδέψουμε ούτε 1 ευρώ κατά την προεκλογική διαδικασία, ώστε να μη ζητήσουμε ούτε μισό.

Σε αυτό τον αγώνα με μοναδικά μας όπλα αυτά που σχηματικά αποκαλούμε «τα 5 Πι», Πεζοδρόμια, Ποδήλατα, Πράσινο, Πάρκιν, Πολιτισμό, μπαίνω μαζί με τους συνεργάτες μου στη μάχη της 7ης Νοεμβρίου. Η Αθήνα έχασε πολλές ευκαιρίες αλλά κρατά ακόμη ζωντανή τη ψυχή της. Για αυτό κι εμείς συνεχίζουμε. Άλλωστε ως ποδηλάτες δε σταματάμε ποτέ το πετάλι παρά μόνο για να διευκολύνουμε την ηλικιωμένη κυρία που προσπαθεί να περάσει με το εγγονάκι της στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Και μαζί με τα 5 Πι νέοι με ιδέες, ηλικιωμένοι με όρεξη, μετανάστες που θέλουν να ενταχθούν σε μία κοινωνία και όχι στα περιθώρια αγνώστου διαμονής και ταυτότητας, συγκροτούν το μηχανισμό της κίνησής μας, ο οποίος δεν είναι μηχανισμός εξουσίας αλλά εκείνος με το λεπτό συρματόσκοινο που μου επιτρέπει να αλλάζω χωρίς καθυστέρηση τις ταχύτητες καβάλα στο ποδήλατο στις καθημερινές μου διαδρομές αλλά και τις βραδινές βόλτες της Παρασκευής.