Χάρης Τσιόκας, Βουλευτής ΠΑΣΟΚ: Για μια αποκέντρωση με αυτοδιοίκηση στην υπηρεσία του πολίτη
15/4/2008
Η αποκέντρωση και η αυτοδιοίκηση στη σημερινή τους μορφή αποτελούν έννοιες σύμφυτες μ΄ αυτή του σύγχρονου κράτους όπως αυτό θεμελιώθηκε από την εποχή της Γαλλικής επανάστασης.
Το σύγχρονο κράτος σήμερα δε νοείται παρά μόνο με έντονα αποκεντρωμένο χαρακτήρα και με ισχυρούς θεσμούς διοίκησης των τοπικών υποθέσεων, δηλαδή αυτοδιοίκησης.
Έχει σημασία να τονίσουμε ότι οι έννοιες της αποκέντρωσης και της αυτοδιοίκησης ενισχύονται θεαματικά στις μέρες μας, στην εποχή δηλαδή της παγκοσμιοποίησης.
Ενώ σαφέστατα υποχωρούν τα όρια κυριαρχίας του σύγχρονου εθνικού κράτους, εξίσου καθαρά οι αποκεντρωμένοι θεσμοί ενδυναμώνονται.
Δύο λόγοι οδηγούν σ΄ αυτή την εξέλιξη.
Καθώς ολοένα και περισσότερες αποφάσεις λαμβάνονται σε υπερεθνικό επίπεδο το σύγχρονο κράτος αποδεικνύεται μικρό για τις μεγάλες υποθέσεις και υπερβολικά μεγάλο και δυσκίνητο για τις υποθέσεις τοπικού και περιφερειακού χαρακτήρα.
Αυτή η εξέλιξη ενδυναμώνει αντικειμενικά τους αποκεντρωμένους θεσμούς και δίνει πρωτοφανή στη σύγχρονη ιστορία περιθώρια αποτελεσματικών πρωτοβουλιών σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.
Από την άλλη είναι ο φόβος των πολιτών μπροστά στο καινούργιο που φέρνει η επέλαση της παγκοσμιοποίησης.
Η ανάγκη διατήρησης βασικών εθνοτικών χαρακτηριστικών όπως η γλώσσα, ο πολιτισμός, οι αξίες και ο τρόπος ζωής, καθιστούν τον πλησιέστερο στον πολίτη θεσμό όχημα ασφαλές για το ταξίδι στη νέα εποχή.
Ακριβώς για αυτούς τους λόγους σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες το κράτος διευρύνει την έννοια της τοπικής υπόθεσης αποκεντρώνοντας το σύνολο σχεδόν των αρμοδιοτήτων στην τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση.
Δίνει λόγο και ρόλο πρωταγωνιστικό στις τοπικές κοινωνίες ακόμα και στα ζητήματα της υγείας, της παιδείας όλων των βαθμίδων καθώς και της απασχόλησης.
Στο σκληρό πυρήνα του σύγχρονου κράτους παραμένουν αρμοδιότητες όπως η άμυνα και η ασφάλεια, η οικονομική και νομισματική πολιτική, οι διεθνείς σχέσεις και φυσικά η νομοθετική εξουσία.
Έτσι οργανώνονται σήμερα τα σύγχρονα κράτη για να σταθούν όρθια στον ανταγωνισμό.
Χρειάζεται απόδειξη;
Η Συνταγματική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης
- Αναγνωρίζει ως συστατικό στοιχείο των εθνικών οντοτήτων που αποτελούν την Ένωση την Περιφερειακή και Τοπική Αυτοδιοίκηση
- Διευρύνει την έννοια της συνοχής που δεν είναι πλέον μόνο οικονομική και κοινωνική αλλά και εδαφική
- Δίνει νέο ορισμό στην αρχή της επικουρικότητας αναγνωρίζοντας όχι μόνο το τεκμήριο υπέρ της αυτοδιοίκησης αλλά της δίνει και το δικαίωμα της προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όταν αυτή παραβιάζεται.
Η ελληνική πραγματικότητα
Αυτά βέβαια συμβαίνουν αλλού.
Στην Ελλάδα εξακολουθούμε να έχουμε αρμόδιο το ΥΠΕΧΩΔΕ για πάρκα, πλατείες, δρόμους και πεζοδρόμους στην Αττική.
Το 1797 ο Ρήγας Φεραίος στη Χάρτα του και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο που αφορά το πολίτευμα, συμπυκνώνει με απλό και σαφή τρόπο κάποιες διαχρονικές αλήθειες.
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Άρθρο 1: Η Ελληνική Δημοκρατία είναι μία, μ΄ όλον οπού συμπεριλαμβάνει εις τον κόλπον της διάφορα γένη και θρησκείας δεν θεωρεί τας διαφοράς των λατρειών με εχθρικόν μάτι
είναι αδιαίρετος, μ΄ όλον οπού ποταμοί και πελάγη διαχωρίζουν ταις επαρχίαις της, αι οποίαι όλαι είναι συνεσφιγμένον αδιάλυτον σώμα.
ΠΕΡΙ ΔΙΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ:
Άρθρο 2.: Ο ελληνικός λαός, τουτέστιν, ο εις τούτο το βασίλειο κατοικών, χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και γλώσσης, διαμοιράζεται εις πρώτας συναθροίσεις εις τας τοπαρχίας, δια να βάλη εις πράξιν την αυτοκρατορικήν εξουσίαν
του ήγουν συναθροίζεται εις κάθε επαρχίαν δια να δώση την γνώμην του επάνω εις κανένα πρόβλημα.
Άρθρο 3.: διαμοιράζεται δια την ευκολίαν της διοικήσεως και δια να γίνεται η δικαιοσύνη ομοιοτρόπως, εις επαρχίας, τοπαρχίας και προεστάτα. Ήγουν επαρχία λέγεται η Θεσσαλία, τοπαρχία η Μαγνησία (ήγουν του Βόλου τα χωρία) και προεστάτον η πολιταρχία της Μακρυνίτζας επάνω εις δώδεκα χωρία.
Αυτά πριν 207 χρόνια!
Για να μη μελαγχολήσουμε όμως ας κάνουμε ένα άλμα στο χρόνο.
Να δούμε μαζί μια οικεία σε όλους μας περίοδο, αυτή της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας που ξεκίνησε με την πτώση της δικτατορίας το 1974 και έχει ήδη ζωή 30 ετών.
Το 1977 από το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) επισημαίνεται η ανάγκη μεταφοράς αρμοδιοτήτων για θέματα τοπικού χαρακτήρα, από τη δημόσια διοίκηση στις εκλεγμένες τοπικές αρχές κατά τα πρότυπα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό, κατά το ΚΕΠΕ,
«όχι μόνο ανταποκρίνεται στη δημοκρατική οργάνωση της Πολιτείας αλλά μπορεί να συμβάλει στη λήψη ορθοτέρων αποφάσεων αφού εκείνοι που αποφασίζουν έχουν άμεση αντίληψη των προβλημάτων και προσωπικό συμφέρον για τη σωστή επίλυση τους».
Το 1983 στο πενταετές πρόγραμμα της τότε Κυβέρνησης τίθεται ο στόχος ενός νέου καταστατικού χάρτη αυτοδιοίκησης και έχει ενδιαφέρον να δούμε τι ορίζει στο πεδίο των αρμοδιοτήτων για το κράτος καθώς και στο ζήτημα των πόρων.
Στην κεντρική εξουσία προβλέπεται να παραμείνουν οι αρμοδιότητες που αφορούν όλους τους τομείς και τα θέματα που πρέπει να ρυθμιστούν ενιαία για όλη την επικράτεια, όπως οι διεθνείς σχέσεις της χώρας, η άμυνα, το νόμισμα και η δασμολογική πολιτική. Η κεντρική εξουσία θα διαχειρίζεται τους πόρους εθνικής ή στρατηγικής σημασίας, τα εθνικά συγκοινωνιακά μέσα και τους τομείς ενέργειας, τηλεπικοινωνιών και ταχυδρομείων. Θα ασκεί την εκτελεστική, την υγειονομική και τη χρηματοπιστωτική πολιτική. Επίσης, θα είναι αρμόδια για την ποινική και αστική νομοθεσία, για τη βασική νομοθεσία (Νόμους – πλαίσια) όλων των οικονομικών και πολιτιστικών τομέων, για την έκδοση Προεδρικών διαταγμάτων και γενικών κανονιστικών αποφάσεων στους τομείς που απαιτείται, καθώς και για την έκδοση εθνικών προδιαγραφών και προτύπων.
Στο δε κεφάλαιο των πόρων θέτει ως βασικό και κυρίαρχο στόχο ν΄ αποκτήσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση οικονομική αυτοδυναμία μέσα από θεσμοθετημένους και αποκλειστικά δικούς της πόρους, ανεξάρτητους από εκείνους της κεντρικής εξουσίας, οι οποίοι θα διατηρηθούν μέχρις ότου η Τοπική Αυτοδιοίκηση καταστεί αυτοδύναμη και αναπτύξει τους δικούς της πόρους.
Οι αριθμοί όμως είναι αμείλικτοι.
Είμαστε η μοναδική χώρα όπου όλοι οι ποσοτικοί δείκτες που αφορούν την Τ. Α., είτε ως ποσοστό του ΑΕΠ, είτε ως ποσοστό των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού, είναι μονοψήφιοι.
Είναι προφανές ότι στο ζήτημα του σύγχρονου κράτους, το τρένο του Διαφωτισμού το χάσαμε. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον να μη χάσουμε και αυτό της νέας εποχής.
Και να μη ξεχνάμε ότι αυτό το τρένο τρέχει με απίστευτη ταχύτητα.
Η εποχή της παγκοσμιοποίησης δε συγχωρεί καθυστερήσεις και αναβλητικότητα, δε συγχωρεί λογικές απομονωτισμού.
Είναι ώρα για αποφάσεις.
Είναι ώρα για ρήξεις και τομές.
Να διακηρύξουμε την απόφαση μας να ξεκινήσουμε έναν αγώνα που οδηγεί όχι απλά στο φτιασίδωμα του υπερσυγκεντρωτικού νεοελληνικού κράτους αλλά στην ανατροπή του.
Να ανοίξουμε το δρόμο που οδηγεί σε μια μεγάλη μεταρρύθμιση με στόχο ένα σύγχρονο κράτος στην υπηρεσία του πολίτη.
Η οικοδόμηση του σύγχρονου κράτους.
Πώς ορίζεται όμως σήμερα το σύγχρονο κράτος, και κυρίως, πώς οικοδομείται;
Η διεθνής αλλά και η ελληνική εμπειρία δείχνει ότι έχουν ενδιαφέρον και προτεραιότητα σε μια τέτοια συζήτηση τρεις τομείς,
Αρμοδιότητες, Δομές και Πόροι.
Αποκέντρωση αρμοδιοτήτων
Πρώτα απ΄ όλα και σε ό,τι αφορά τις αρμοδιότητες, αυτές πρέπει να ασκούνται στο πλησιέστερο στον πολίτη επίπεδο.
Οι αρχές της εγγύτητας και της επικουρικότητας υιοθετήθηκαν από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και η Ελλάδα δεν μπορεί ν΄ αποτελεί τη θλιβερή εξαίρεση.
Η πρόσφατη Συνταγματική αναθεώρηση, παρά τον ατελή της χαρακτήρα,
αναγνώρισε το τεκμήριο αρμοδιότητας υπέρ των ΟΤΑ,
άνοιξε το δρόμο για την άσκηση και κρατικών
αρμοδιοτήτων από τους ΟΤΑ, Α΄ και Β΄ βαθμού, με Νόμο,
και έλυσε οριστικά το ζήτημα των αναγκαίων πόρων για την
άσκηση αρμοδιότητας.
Ο δρόμος άνοιξε και απαιτείται η εκπόνηση ενός μεγάλου και ρηξικέλευθου επιχειρησιακού σχεδίου για τη σταδιακή μεταβίβαση αρμοδιοτήτων.
Οι τοπικές κοινωνίες έχουν δικαίωμα και λόγο στην υγεία, την κοινωνική πρόνοια, την παιδεία, το περιβάλλον, τον πολιτισμό, την απασχόληση, τις αστικές συγκοινωνίες και την ανάπτυξη.
Το σύγχρονο κράτος ασκεί επιτελικό έργο φροντίζοντας παράλληλα να διασφαλίζει τους αποκεντρωμένους θεσμούς, τα μέσα και τις προϋποθέσεις για την άσκηση των αρμοδιοτήτων.
Είναι προφανές ότι μια τέτοια εξέλιξη απαιτεί σύγκρουση με κατεστημένες νοοτροπίες και συντεχνίες συμφερόντων.
Γι΄ αυτό απαιτείται γενναία πολιτική απόφαση.
Είναι γνωστό ότι ενώ η αρμοδιότητα της συντήρησης των σχολείων αποκεντρώθηκε στους ΟΤΑ πριν τέσσερα, περίπου, χρόνια ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ) αντί να μετατραπεί σε επιτελική υπηρεσία με πολύ λιγότερο προσωπικό, αναζητεί ρόλο στα… Βαλκάνια. Είναι γνωστή επίσης η τάση όλων των Υπουργείων να δημιουργούν αποκεντρωμένες δομές δίπλα στην περιφερειακή έκφραση του κράτους αναπαράγοντας το γνωστό φαινόμενο των «κρεμαστών κήπων».
Πρόσφατα εξάλλου η Κυβέρνηση αποφάσισε τη μεταφορά πόρων από τα 13 ΠΕΠ στο Υπουργείο Εργασίας και τον ΟΑΕΔ, προκειμένου να ξεκινήσουν οι τοπικές πρωτοβουλίες απασχόλησης σε όλη την Ελλάδα. Ο ΟΑΕΔ με τη σειρά του προχώρησε στην πρόσληψη εκατοντάδων υπαλλήλων στις κεντρικές υπηρεσίες των Αθηνών προκειμένου να διαχειριστούν τα περίπου 400 προγράμματα απασχόλησης σε όλη την Ελλάδα, αφού οι αποκεντρωμένες διευθύνσεις του Οργανισμού δεν έχουν διοικητική και οικονομική δικαιοδοσία! Το πηγάδι είναι βαθύ.
Κάποιοι όμως πρέπει να εξηγήσουν μερικές απλές αλήθειες στον ελληνικό λαό.
Η Δανία κατάφερε να μειώσει στο μισό τους δείκτες ανεργίας μέσα σε τρία χρόνια με μία απόφαση.
Κατάργησε το σύνολο των κεντρικών υπηρεσιών και οργανισμών του Υπουργείου Εργασίας, το οποίο μετέτρεψε σε μηχανισμό επιτελικών αποφάσεων και αποκέντρωσε τις πολιτικές για την απασχόληση στις Κομητείες και τους Δήμους.
Η Σουηδική οικονομία βρίσκεται στην κορυφή της ανταγωνιστικότητας παγκόσμια, παρ΄ όλο που διαθέτει κοινωνικό κράτος, φυσικά αποκεντρωμένο, με υψηλότατο δημοσιονομικό κόστος.
Δεν πρόκειται για παράδοξο.
Αν μπει κανείς στον κόπο να διαβάσει τους 120, περίπου, δείκτες των διεθνών ινστιτούτων με τους οποίους αξιολογείται η ανταγωνιστικότητα μιας χώρας, θα διαπιστώσει με έκπληξη ότι περισσότεροι από 100 αποτελούν τοπική υπόθεση!
Είναι περιττό να θυμίσουμε ότι στην ανεργία κατέχουμε τα πρωτεία και στην ανταγωνιστικότητα είμαστε ουραγοί.
Δεν πρόκειται για κακοδαιμονία, ούτε για ελαττώματα της φυλής μας.
Στην κοινωνία της πληροφορίας όλα είναι ανοιχτά.
Κανένας δεν κατέχει το μονοπώλιο της γνώσης.
Δομές- Θεσμοί
Ας έρθουμε στο δεύτερο κεφάλαιο του σύγχρονου κράτους που αφορά τις Δομές και τους Θεσμούς.
Οι απόψεις μας είναι καθαρές, εκφράζουν την συντριπτική πλειοψηφία μιας νέας διεκδίκησης.
1. Ο νέος Κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων πρέπει γρήγορα να ολοκληρωθεί και επιβάλλεται να σηματοδοτήσει ένα Δήμο
- Σύγχρονο και ισχυρό, ανοιχτό στις εξελίξεις της εποχής
- Οικονομικά αυτοδύναμο και διοικητικά αυτοτελή
- Ανοιχτό στην κοινωνία και στη συμμετοχή
- Αποτελεσματικό και ταυτόχρονα διαφανή
2. Η συζήτηση για τη Μητροπολιτική διακυβέρνηση είναι καιρός ν΄ ανοίξει σηματοδοτώντας μια νέα ποιότητα ζωής για το 50% του ελληνικού πληθυσμού.
3. Στο νησιώτικο χώρο, με την εξαίρεση ίσως τριών- τεσσάρων μεγάλων νησιών, είναι ώριμο να προχωρήσουμε σε ένα Δήμο σε κάθε νησί, με το θεσμό του Δημάρχου- Κυβερνήτη που ασκεί το σύνολο των αρμοδιοτήτων.
4. Ο Β΄ βαθμός πρέπει να μετεξελιχθεί σε περιφερειακή αυτοδιοίκηση, με αιρετό Περιφερειάρχη. Αυτό επιτάσσει τόσο η Ευρωπαϊκή όσο και η Συνταγματική πραγματικότητα μετά την αναθεώρηση.
Πριν αφήσουμε το κεφάλαιο των θεσμικών ρυθμίσεων επιβάλλεται να δώσουμε απαντήσεις σε δύο ζητήματα που εξ αντικειμένου τίθενται και αφορούν το εκλογικό σύστημα στους Δήμους και τη χωροταξία του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.
Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος που να αιτιολογεί την εκλογή Δημάρχου με μειωμένο ποσοστό.
Η προβολή του επιχειρήματος των δαπανών της δεύτερης Κυριακής δεν αντέχει σε κριτική γιατί η Δημοκρατία δεν κοστολογείται. Αντίθετα, οι συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής είναι απολύτως ορατές.
Μείωση του κύρους του θεσμού του Δημάρχου και συνακόλουθα αποδυνάμωση της αυτοδιοίκησης σε μια εποχή που επιβάλλεται ακριβώς το αντίθετο.
Αδυναμία λήψης σοβαρών αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο, κυρίως σε ό,τι αφορά τα τοπικά έσοδα.
Επικράτηση πολωτικών λογικών κομματικού χαρακτήρα, με τα κεντρικά επιτελεία των κομμάτων να επιστρέφουν στην εποχή των κεντρικών συμφωνιών για τις εκλογές της αυτοδιοίκησης.
Σε ό,τι αφορά τη χωροταξία του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.
Η εμπειρία έξη ετών έδειξε ότι πρόβλημα βιωσιμότητας αντιμετωπίζουν οι Καποδιστριακοί Δήμοι εκεί όπου αμφισβητείται η έδρα του Δήμου.
Η έδρα ενός Δήμου πρέπει να είναι πόλη, κωμόπολη ή ένα κεφαλοχώρι με κεντροβαρικό ρόλο σε μια περιοχή.
Η πραγματικότητα αυτή οδηγεί μάλλον στη λογική λιγότερων Δήμων παρά στην ενθάρρυνση αποσχιστικών τάσεων.
Πόροι
Όλη η συζήτηση για το σύγχρονο κράτος μοιάζει με το «μετέωρο βήμα του πελαργού» αν δεν αγγίξουμε το ζήτημα των πόρων.
Δει δη χρημάτων και άνευ τούτου ουδέν.
Τρία είναι τα σημεία κλειδιά που πρέπει να χαρακτηρίζουν τη χρηματοδότηση της αυτοδιοίκησης.
1. Η δυνατότητα άντλησης τοπικών εσόδων
2. Η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων με τους αναγκαίους πόρους
3. Η αρχή της σύγκλισης υπέρ των ασθενέστερων ΟΤΑ, με διαρκή αναδιανομή.
Γι΄ αυτό ακριβώς ονομάζουμε τη φορολογική αποκέντρωση «μητέρα των μεταρρυθμίσεων».
Πρέπει να επιδιώκουμε φορολογική αρμοδιότητα αυστηρά οριοθετημένη απ΄ τη Βουλή, χωρίς πρόσθετες επιβαρύνσεις στους πολίτες, και μετατροπή των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων σε μηχανισμό σύγκλισης υπέρ των ασθενέστερων ΟΤΑ. Αυτών δηλαδή που η φοροδοτική ικανότητα της τοπικής κοινωνίας και της τοπικής αγοράς δεν εξασφαλίζει την αυτοδυναμία τους.
Έτσι ανοίγει ο δρόμος της οικονομικής αυτοδυναμίας των ΟΤΑ.
Έτσι ερχόμαστε πιο κοντά στην αυτοδιοίκηση της πρωτοβουλίας και της ευθύνης.
Είναι καιρός να δώσουμε τη δυνατότητα στις τοπικές κοινωνίες με διαδικασίες διαλόγου και συμμετοχής να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις για το μέλλον.
Η συζήτηση περί πόρων, αρμοδιοτήτων και δομών της αυτοδιοίκησης είναι ατελής αφού αφήνει, σε μεγάλο βαθμό, έξω απ΄ τη συζήτηση το πρόβλημα της δομής της χώρας.
Η τελευταία απογραφή ανέδειξε μια πραγματικότητα. Ο μισός πληθυσμός της χώρας συνωστίζεται στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα.
Χωρίς αμφιβολία το πρόβλημα είναι αποτέλεσμα του τρόπου ανάπτυξης ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου.
Εξίσου σίγουρα όμως πρόκειται για μια δομή μάλλον τριτοκοσμική που διακυβεύει τις κατακτήσεις του ελληνικού λαού γιατί πρόκειται για ένα μοντέλο ακριβό και αναποτελεσματικό.
Έχει ενδιαφέρον να τονίσουμε ένα στοιχείο.
Τα έσοδα του ελληνικού κράτους από πλευράς γεωγραφικής προέλευσης έχουν την ακόλουθη σύνθεση:
Αττική: 76%
Θεσ/νίκη: 17%
Λοιπή χώρα: 7%
(Στοιχεία του 2001).
Τα νούμερα αυτά δεν αποτυπώνουν την οικονομική δραστηριότητα ανά περιοχή, αποκαλύπτουν όμως τη δομή της ελληνικής οικονομίας και αναδεικνύουν το τεράστιο πρόβλημα της υπερσυγκέντρωσης πλούτου και δύναμης σε λίγους ανθρώπους.
Είναι καθαρό δηλαδή ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το λεγόμενο πρόβλημα της αστυφιλίας και της ερήμωσης της υπαίθρου αλλά η υπερσυγκέντρωση πλούτου, δύναμης και πληθυσμού σ΄ ένα ουσιαστικά τόπο.
Οι τρεις πιο πάνω παράγοντες αλληλοτροφοδοτούνται και αναπαράγονται δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο που συνιστά εθνική απειλή γι΄ αυτό και πρέπει να σπάσει.
Τα καθ΄ όλα απαραίτητα έργα στην Αθήνα με αφορμή την Ολυμπιάδα μεγαλώνουν αντικειμενικά την απόσταση που χωρίζει το κέντρο απ΄ την περιφέρεια.
Πρέπει να κατανοήσει η πολιτική ηγεσία του τόπου, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, ότι το πρόβλημα σήμερα δεν είναι η φυγή των νέων απ΄ τα χωριά που ήδη έχει συντελεστεί.
Το πρόβλημα είναι ότι τα δυναμικότερα στρώματα στα αστικά κέντρα της ελληνικής περιφέρειας σκέφτονται σοβαρά την κάθοδο τους στην Αθήνα.
Η Ισόρροπη Περιφερειακή Ανάπτυξη της χώρας αποτελεί από κάθε άποψη το σοβαρότερο αναπτυξιακό πρόβλημα με βαθύτατα πολιτικές προεκτάσεις.
Γι΄ αυτό είναι καιρός να μιλήσουμε όχι μόνο για την αποκέντρωση αρμοδιοτήτων αλλά και για την αποκέντρωση οικονομικών δραστηριοτήτων.
Αλήθεια, τι εξυπηρετούν τα δεκάδες στρατόπεδα στο Νομό Αττικής;
Μέχρι πού θα φτάσει ο γιγαντισμός των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης και τι τελικά εξυπηρετεί;
Γιατί άραγε η αστική συγκοινωνία Αττικής και Θεσσαλονίκης να επιδοτείται με 0, 5 δις ευρώ (170 δις δρχ.) το χρόνο απ΄ τον κρατικό προϋπολογισμό και να μη συμβαίνει το ίδιο με τις καχεκτικές αστικές συγκοινωνίες της Περιφέρειας;
Για να μην επαναλάβουμε πάλι τον ΟΑΕΔ και τον ΟΣΚ, πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ότι, για παράδειγμα, η ΔΕΗ απασχολεί στην οδό Χαλκοκονδύλη περισσότερους υπαλλήλους απ΄ όσους παράγουν το ηλεκτρικό ρεύμα;
Ο κατάλογος των παραδειγμάτων και των αμείλικτων ερωτημάτων είναι μακρύς και συνιστά μια πραγματικότητα μη αποδεκτή.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποδέκτης της ζοφερής καθημερινότητας τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και στις φθίνουσες περιοχές αποτελεί το φυσικό χώρο όπου πρέπει ν΄ αναδειχθεί το ζήτημα σ΄ όλες του τις διαστάσεις.
Αυτό είναι το όραμα μας για την αυτοδιοίκηση και την αποκέντρωση, για το σύγχρονο κράτος, για την Ελλάδα.
Μπορούμε να βάζουμε και να πετυχαίνουμε υψηλούς στόχους και έτσι πρέπει να πορευτούμε.