Κώστας Μαμουλάκης, δήμαρχος Μαλεβιζίου Κρήτης

Οργή, αγανάκτηση, απελπισία, θυμός, απόγνωση…
Τα συναισθήματα του σύγχρονου Έλληνα εν έτει 2012, μόνο αισιοδοξία δεν σε γεμίζουν.
Οι πολίτες σήμερα, απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη την Ελλάδα, είναι εξαιρετικά δύσπιστοι, τρομακτικά εξοργισμένοι και προσπαθούν να εκτονώσουν το θυμό τους όπου βρουν.
Η αρχή έγινε από τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους των κοινωνιών. Τα τελευταία 3 χρόνια γινόμαστε συνεχώς μάρτυρες προπηλακισμών, επί δικαίων και αδίκων, αφού το κεντρικό κράτος έχασε κάθε στοιχείο αξιοπιστίας που διέθετε.
Σε αυτή την κοινωνία που μοιάζει με χύτρα που βράζει, μόνη ορατή βαλβίδα εκτόνωσης παραμένει η τοπική αυτοδιοίκηση.

Ο τελευταίος δομημένος θεσμός που μπορεί – και πρέπει – να διαφυλάξει τη συνοχή του κοινωνικού ιστού, αλλά και να ανταπεξέλθει για λογαριασμό της κεντρικής διοίκησης, σε δεκάδες αρμοδιότητες που της έχουν ανατεθεί.
Χωρίς πόρους, χωρίς προσωπικό, χωρίς υλικοτεχνική υποδομή και μέσα, κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατον. Είναι αδύνατον! Όσο φιλότιμες κι αν είναι οι προσπάθειες, όση βούληση κι αν υπάρχει, «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».
Αυτό φυσικά ουδόλως ενδιαφέρει τους δημότες, ούτε κι έχουν την παραμικρή διάθεση να δείξουν «κατανόηση» ή να κάνουν «υπομονή».
Απαιτούν λύσεις σε κάθε πρόβλημά τους, μικρό ή μεγάλο και τις απαιτούν ΤΩΡΑ!
Μόνο θετικό στοιχείο, ότι ακόμα και σήμερα, παρά τα πολλά και συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα, κάποιοι παραμένουν «ρεαλιστικά ρομαντικοί» και προσπαθούν να νοικοκυρέψουν και να διαχειριστούν τα χάλια του χθες, δίνοντας παράλληλα την ελπίδα με τα έργα τους, ότι ίσως κάτι αλλάξει αύριο.

Με μόνα όπλα την ειλικρίνεια και το προσωπικό παράδειγμα, προσπαθούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες που θα κάνουν τους δημότες να εμπιστευτούν το θεσμό, να δείξουν αυτοσυγκράτηση και αλληλέγγυα κοινωνική συμπεριφορά, να γίνουν κι οι ίδιοι συμμέτοχοι στις προσπάθειες εξόδου από την κρίση.
Παλεύουν παράλληλα να περισώσουν ότι μπορούν από τις συνεχόμενες περικοπές, διεκδικούν με δυναμισμό την εξόφληση των οφειλών της κεντρικής διοίκησης παρελθόντων ετών, αγωνίζονται για να μην περικοπούν ακόμα περισσότερο οι «κουτσουρεμένοι» πόροι.
Δεν είναι εύκολο, ή αν προτιμάτε, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Είναι όμως απαραίτητο να δοθεί ελπίδα στην κοινωνία.
Λαός που δεν ελπίζει, είναι καταδικασμένος να χαθεί στην κατάθλιψη, την αδιαφορία και την απελπισία.
Ηγέτες που δεν είναι άξιοι να δώσουν με τις πράξεις τους την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και να δημιουργήσουν αναπτυξιακές προοπτικές στον τόπο τους, είναι καταδικασμένοι σε πολιτικό αφανισμό!