Κωνσταντίνος Μανιάτης, Αντιπεριφερειάρχης Βορείου Τομέα Αθηνών

Η εκπαίδευση  αποτελεί δημόσιο, κοινωνικό αγαθό, αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Θεμελιακός σκοπός της είναι να βοηθάει όλα τα άτομα να αναπτύξουν στο έπακρο τις δημιουργικές τους δυνατότητες και να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Να συμβάλλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και να τους καλλιεργεί το σεβασμό στις ανθρωπιστικές αξίες και την αγωνιστική στάση ζωής.
 
Η εκπαίδευση εκτός από δημόσια και δωρεάν πρέπει να είναι και ενιαία. Γι αυτό είναι αναγκαίο να υπάρχει ένα ενιαίο πρόγραμμα σπουδών για τα σχολεία όλης της χώρας. Εάν αυτό δεν διασφαλιστεί, θα προκύψουν σχολεία διαφορετικών μορφωτικών ταχυτήτων με αποτέλεσμα την ενίσχυση των υπαρχουσών μορφωτικών ανισοτήτων καθώς και των φραγμών στη μόρφωση των νέων και ιδιαίτερα αυτών που προέρχονται από τα  ασθενέστερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Η κοινωνική – διαπαιδαγωγική υπόσταση της εκπαίδευσης υπονομεύεται από τη διαφοροποίηση των σχολικών μονάδων.  
 
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι το σύνολο των αποφάσεων, ακόμα και για δευτερεύουσας  σημασίας ζητήματα της εκπαίδευσης  πρέπει να λαμβάνονται από την Κεντρική Διοίκηση . Ιδιαίτερα στις μέρες μας είναι αναγκαία η αποκέντρωση στην εκπαίδευση η οποία πρέπει να συνδέεται με τη μεταφορά ουσιαστικών αρμοδιοτήτων και πόρων  από το Υπουργείο Παιδείας και τα συναρμόδια υπουργεία προς τους αποκεντρωμένους εκπαιδευτικούς θεσμούς  ( Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης, Διεύθυνση Εκπαίδευσης, σχολική μονάδα).
 
Οπωσδήποτε όμως δεν μπορεί κάθε Περιφέρεια, Δήμος ή Κοινωνικός φορέας να προσδιορίζει διαφορετικά τους σκοπούς, το περιεχόμενο και την ποιότητα της εκπαίδευσης, με βάση τις δικές του ανάγκες και τις δικές του ιεραρχήσεις.
Οι όποιες προτάσεις της Αυτοδιοίκησης, των κοινωνικών και των συλλογικών φορέων στο επίπεδο των τοπικών κοινωνιών για τους στόχους, τα προγράμματα σπουδών κ.τ.λ. πρέπει να υποβάλλονται για αξιολόγηση   στα αρμόδια όργανα της πολιτείας, όπως είναι το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας και το νεοπαγές Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής.
 
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και κυρίως κατά την περίοδο της Βαυαροκρατίας η λειτουργία των σχολείων συνδέονταν σε πολύ μεγάλο βαθμό με τις Κοινότητες και τους Δήμους. Στους τομείς της διοίκησης, της εποπτείας και της χρηματοδότησης της εκπαίδευσης συνυπήρχαν τόσο το Υπουργείο Παιδείας όσο και η Αυτοδιοίκηση. 
Χρειάστηκαν πολύχρονοι και δυναμικοί αγώνες των ελλήνων εκπαιδευτικών για να εγκαταλειφθεί αυτό το μοντέλο και να αναλάβει το κράτος αποκλειστικά τη διοίκηση, την εποπτεία και τη λειτουργία των σχολείων, καθώς και το όλο σύστημα διορισμού και υπηρεσιακής εξέλιξης του εκπαιδευτικού και του διοικητικού προσωπικού.
 
Από την άλλη πλευρά, το σχολείο, πρέπει να έρθει πιο κοντά στον τοπικό πληθυσμό και τις ανάγκες του και να αποτελέσει κυψέλη μόρφωσης και πολιτισμού σε τοπικό επίπεδο.
Να γίνει  δηλαδή κέντρο πολύμορφων κοινωνικών, πολιτιστικών και αθλητικών δραστηριοτήτων κάθε περιοχής, που να αφορούν  τη νέα γενιά, τους γονείς και γενικότερα το σύνολο των πολιτών.
Η Αυτοδιοίκηση μπορεί και οφείλει να αποτελέσει ενεργό υποστηρικτή και συμπαραστάτη του σχολείου στο κρίσιμο, σύνθετο και δύσκολο έργο του.